|
|
زن زيبا، دو صندلي را با هم گرفته بود و من، تك صندلي رو به روي او را. هر دو در رديف ششم صندلي هاي اتوبوس بوديم و از رديف ما به بعد مسافري نبود. اتوبوس نيمه پر بود. از ساعت هفت عصر كه راه افتاده بوديم، يكي دو بار و در نور قرمز چراغ هاي داخل اتوبوس توانستم ببينمش. زيبا بود. و زماني كه اتوبوس براي شام توقف كرد و چراغ هاي اصلي داخل آن روشن شد و بعدتر، داخل رستوران كه بهتر ديدمش فهميدم خيلي زيباست. زيباتر از آن چه فكر مي كردم. و فكر كردم مه پيكر يعني همين. و حور بهشتي. و فكر كردم سراپا زيبايي و ناز.
شام را كه خورديم سوار اتوبوس شديم و همان وقت بود كه مسافري به جمع نيمه خالي ما اضافه شد: مردي كه از اتوبوس قبلي جا مانده بود. خودش كه به راننده اين طور گفت. آمد و دو صندلي پشت سر زن را اشغال كرد و فورا هم گرفت خوابيد. حتا گاهي خر و پف هم مي كرد. بعد از ترك رستوران و حركت اتوبوس، زن زيبا ساك بزرگي را كه زير صندلي اش بود و من تا آن وقت نديده بودم جلو كشيد و سيبي از آن در آورد و بعد يك كارد ميوه خوري با دسته ي سفيد رنگ پلاستيكي. چراغ هاي اصلي داخل اتوبوس خاموش شد. با روشن شدن چراغ هاي قرمز، زن شروع كرد به پوست كندن سيب. محلم نمي گذاشت و من هم سرم را به پشتي صندلي تكيه دادم و خودم را به خواب زدم و بعد فكر كردم كه واقعا بهتر است بخوابم و سعي كردم واقعا بخوابم.
شايد بيشتر از نيم ساعت گذشت اما هم چنان صداي باز و بسته كردن زيپ ساك و خوردن سيب از طرف صندلي زن بلند بود. زن مرتب داشت مي خورد و حتا گاه ملچ ملچ مي كرد. يكي دو بار در حال جا به جا شدن روي صندلي، زير چشمي نگاهش كردم. قاچ هاي سيب، كوچك و بزرگ، در ميان تلاطم خيال انگيز لب هايش آب مي شد. تمام حركاتش زيبا بود و در قرمزي چراغ هاي كوچك داخل اتوبوس چون خيالي دوردست مي نمود. دلم مي خواست شعري بگويم و بيشتر از آن، دلم مي خواست كنارش بنشينم و لب هايش را در همان حال كه داشت قاچ هاي سيب را مي بلعيد ببوسم. و بعد از دست خودم خنده ام گرفت. زن، جز به خوردن سيب مشغول نبود. چشم هايم را بستم. و زن باز هم داشت مي خورد. فكر كردم داخل آن ساك بزرگ، جز سيب، سيب سرخ، كه در سرخي چراغ هاي داخل اتوبوس، سرخ تر مي نمود، چيز ديگري نبود.
شايد خوابيدم. و صداي خرد شدن سيب، چون لالايي شيريني به خوابم فرو برد. مي دانستم كه زن، همچنان مي خورد. خوابي نديدم. شايد هم ديدم و چيزي از آن يادم نماند. بعد، چند لحظه اي بيدار شدم و دوباره خوابيدم. ميان خواب و بيداري، باز هم صداي خرد شدن قاچ هاي سيب را مي شنيدم، اما در همان حال احساس مي كردم كه صدا، كمي دورتر شده است. سخت خوابم مي آمد. گيج بودم، اما به خوبي متوجه شدم كه اين بار صداي خرد شدن سيب از پشت سر مي آيد. شايد از صندلي مرد جا مانده از اتوبوس قبلي. و اين اصلا متعجبم نكرد. شايد از بس كه خواب آلود بودم. مطمئن بودم كه در خرد كردن سيب ها، اين بار از آن لطافت خبري نيست. قاچ هاي سيب با خشونت و شتاب خرد مي شد. شايد در دهان يك مرد.
شب كش مي آمد و من گاه خواب بودم و گاه بيدار. شايد هم كاملا خواب. سرم چسبيده بود به شيشه ي اتوبوس و لرزه هاي سرد شيشه تا اعماق خوابم مي رفت. احساس تهوع مي كردم. بيدار شدم. ساعت سه صبح بود. يكي دو دقيقه كمتر. فكر مي كردم بيشتر باشد. در حالي كه گيج خواب، مي خواستم دوباره بخوابم، متوجه شدم كه ديگر صداي خوردن و خرد شدن سيب نمي آيد. برگشتم و زن را نگاه كردم. ظاهرا خوابيده بود. بر صندلي كنار شيشه. و سرش را به شيشه چسبانده بود و زير صندلي اش پر از پوست سيب بود و ساكش، نيمه باز، لاي ساق هايش. همان وقت بود كه دسته ي سفيد كارد ميوه خوري را ديدم كه در پهلويش فرو رفته بود. پهلوي راستش كه طرف من بود. به صندلي ام تكيه دادم و با وحشت چشم هايم را بستم. زن را كشته بودند. شايد هم خودكشي كرده بود. باز هم نگاهش كردم و اين بار مايع تيره رنگ زير صندلي اش را ديدم. خون بود. از پهلويش خون نمي آمد. شايد چند ساعتي از مرگش گذشته بود. و بعد يكهو، به ياد مرد پشت سري ِ جا مانده از اتوبوس قبلي افتادم و در حركتي تند به عقب برگشتم. مرد، همان طور آرام خوابيده بود. در تاريكي ِ قرمز چراغ هاي داخل اتوبوس، بالا و پايين رفتن سينه اش را مي ديدم. چند لحظه اي خيره اش ماندم. تكان نخورد. واقعا خواب بود. برگشتم و چشم هاي راننده را در آيينه ي مقابلش ديدم كه به جاده ي تاريك خيره بود. ظاهرا جز من و راننده كسي بيدار نبود. دوباره به صندلي تكيه دادم و در حالي كه وانمود مي كردم خوابيده ام زير چشمي به زن خيره شدم. گاه كه سرعت اتوبوس كم مي شد، زن به آرامي به جلو پرت مي شد و بعد باز هم به پشتي صندلي اش مي خورد. شكي نداشتم كه زن مرده . دسته ي سفيد كارد، همچنان در پهلويش بود. چشم هايم را بستم. اگر قضيه را به راننده بگويم ... اصلا نكند خود راننده هم دخيل باشد؟ او كه در آيينه اش داخل اتوبوس را به خوبي مي بيند. اگر مسافر ها را بيدار كنم ... چند نفرشان شريك جرمند؟ ... و مرد پشت سري؟ باور كردني نيست كه او چيزي نديده باشد. نكند عمدا خود را به خواب زده؟ آخر كار؟ بازداشت... بازجويي ... اصلا شايد گناه را به گردن من بيندازند! آخر چرا من؟ خوب ... من رو به رويش هستم و كسي باور نمي كند كه چيزي نديده باشم و ... من واقعا چيزي نديده ام. وسط راه در شهر ديگري پياده شوم! اما نه ... بعد بيشتر مشكوك مي شوند و پيدايم مي كنند. در بارنامه ي مسافران اسمم هست. ظاهرا چاره ي ديگري ندارم جز اين كه همان طور مثل بقيه ي مسافرها، آرام سر جايم بنشينم و وانمود كنم خوابيده ام و بعد، صبح كه رسيديم پياده شوم. اصلا از كجا معلوم كه بقيه ي مسافر ها هم متوجه نشده اند و از ترس خود را به خواب نزده اند؟ خوب من هم مثل آن ها! مي خوابم و خواب هم مي بينم. چه خوابي ببينم؟ خواب ... خواب سيب. سيب سرخ. دارم سيب مي خورم. نمي دانم كجا هستم. هوا سرد است. سرما خورده ام و مرتب آب دماغم را بالا مي كشم. نوري قوي از پشت سرم مي تابد و من نمي توانم به عقب برگردم. سيب، نرم است. نرم ، مثل گوشت. گوشت آدم. گوشت زن. سرم مي خارد و من با خونسردي فكر مي كنم كه سه دختر كوچك، به اندازه ي مورچه، و لختِ لخت، روي سرم مي رقصند و گاه، باسن هاي لختِ كوچكشان را به موهايم مي مالند. سيب را در دست چپم مي گيرم و مي فشرم. سيب له مي شود و خون از لاي انگشت هايم به بيرون مي پاشد. گربه اي سفيد و بزرگ از لاي دو انگشت شست و اشاره ام ، و از ميان سيب له شده به بيرون مي خزد، روي زانويم مي پرد و همان جا مي ماند. به پاره ي آتش مي ماند و مي سوزاندم. مي خواهم داد بزنم و نمي توانم. به درختي تكيه داده ام و فكر مي كنم درخت ِ سيب است. درخت، زنم شده و من مي گويم كه امشب بايد اولين سالگرد ازدواجمان را جشن بگيريم. يكي مي گويد قيمت دود بالا رفته. باران مي بارد و از گوش هاي گربه دود بيرون مي زند. و من، همان طور دارم سيب مي خورم. دو تا از دختر هاي كوچكِ لخت، داخل گوش هايم رفته اند و دارند لالايي مي خوانند. راه مي روم . حالم دارد به هم مي خورد. با سه پا راه مي روم و پاي جديد وسطي ام بدون كفش است. مرده ام. مرده بوده ام. انگار سال هاست مرده بوده ام ... در خود مچاله، جرئت تكان خوردن نداشتم. شيشه ي اتوبوس از تكان ايستاده بود. به آرامي به پشت چرخيدم. صبح شده بود. مسافر ها جا به جا مي شدند و وسايل شخصي اشان را جمع و جور مي كردند. اتوبوس داخل ترمينال بود. و بر جفت صندلي مقابل من، كسي نبود. همين طور بر صندلي پشت سري. اما زير صندلي مرد جا مانده از اتوبوس قبلي، پر از پوست سيب بود. سيب سرخ. همين طور زير صندلي زن. بدون خون و بدون كارد ميوه خوري. و خبري از زن و مرد نبود. گيج و منگ بودم و مثانه ام داشت مي تركيد. صداي راننده بلند شد كه آقايان به سلامت. و بعد خودش بيرون رفت و به دنبالش مسافر ها ، و من، كه تنها هدفم، رسيدن به دستشويي بود. در حالي كه تمام زورم را مي زدم تا همان جا خودم را خيس نكنم، دم در، احمقانه از شاگرد راننده پرسيدم كه آن مرد كه سر ِ راه بعد از شام سوار شد به اتوبوسش رسيد يا نه. و او جواب داد كه آن توله سگ با آن خانم ِ خوشگل تو يكي از روستا هاي سر ِ راه پياده شد.
پياده شدم و ساك به دست، به آن سر ترمينال، به طرف دستشويي دويدم، در حالي كه از پشت سر صداي پا مي شنيدم. شايد همه ي مسافر ها داشتند به طرف دستشويي مي دويدند...
|
|
|
